Hoe we trachten pesten te voorkomen …

We zouden dolgraag schrijven dat er op onze school niet geplaagd of gepest wordt, dat er helemaal geen ruzies of conflicten zijn.  Helaas… soms is er toch een ruzie.  Dat kan ook geen kwaad. Kinderen leren dat je van mening mag verschillen. Dat dat kan botsen.  Dat daar een ruzie van kan komen.  Kinderen leren ook om een ruzie uit te praten, te luisteren naar elkaars verhaal en zo te komen tot begrip voor elkaar.

Als een ruzie blijft aanslepen, als een conflict uit de hand loopt, als plagen te lang blijft duren, dan wordt de situatie wel ongezond.  Dan zoeken we samen met de kinderen naar een oplossing. 

We gebruiken dan de no-blame-methode. De no blame-methode is een niet bestraffende manier om pesten aan te pakken. 

De pester(s), meeloper(s) en een aantal neutrale leerlingen worden samengebracht en gaan op zoek naar mogelijke oplossingen. Deze aanpak heeft niet tot doel de feiten in vraag te stellen; evenmin wordt de pester beschuldigd of gestraft. De groep krijgt de verantwoordelijkheid een aantal voorstellen te doen om het negatieve gevoel bij het slachtoffer weg te nemen.

We merken dat dit werkt.  Kinderen willen niemand met opzet pijn blijven doen.  Kinderen willen ook niet als pester gezien worden.  Ze willen gezien worden als fijne kinderen.  Dat stukje ‘fijne mens’ zit in elk van hen.  Daarmee willen we verder op weg gaan.  Heel vaak zijn kinderen, samen met de juf of meester, heel erg bereid om een ongezonde situatie weer ‘gezond’ te maken.  Mooi van veel kinderen!